پیش‌بینی مشکلات خواب بر اساس سبک‌های دلبستگی ناایمن با میانجیگری افسردگی و اضطراب

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سبک‌های دلبستگی ناایمن با مشکلات خواب با میانجیگری افسردگی و اضطراب انجام شد. روش: پژوهش حاضر با توجه به نحوه گرد آوری داده‌ها، جزء تحقیقات توصیفی- همبستگی بوده و با توجه به اهداف از نوع بنیادی است که در آن روابط متغیر ملاک و متغیرهای پیش‌بین بررسی شدند. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش‌آموزان دختر، در دوره دوم متوسطه کلاس یازدهم از رشته‌های مختلف شهرستان تبریز بود. حجم جامعه مورد نظر که به تعداد 9426 نفر بود بر اساس آن حجم نمونه به وسیله جدول مورگان به تعداد 373 نفر انتخاب شد. ابزارهای پژوهش عبارتند از: پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ (PSQI)، پرسشنامه سبک دلبستگی بزرگسالان هازن و شیور، پرسشنامه افسردگی بک (BDI-II)، پرسشنامه اضطراب بک (BAI)، به منظور جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (معادلات ساختاری SEM) استفاده شد. یافته‌ها: اثر دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا بر افسردگی و اضطراب و مشکلات خواب با ضرایب بتای بالای 30/0 معنی‌دار است. اثر افسردگی و اضطراب بر مشکلات خواب با ضرایب بتای بالای 0/47 معنی‌دار است. اثر غیرمستقیم دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا بر مشکلات خواب به واسطه افسردگی و اضطراب با ضرایب بتای بالای 0/15 معنی‌دار است. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد بین سبک‌های دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا با افسردگی و اضطراب رابطه معنی‌داری وجود دارد. بین افسردگی و اضطراب با مشکلات خواب رابطه معنی‌داری وجود دارد. افسردگی و اضطراب رابطه بین سبکهای دلبستگی ناایمن اجتنابی و اضطراب را با مشکلات خواب میانجیگری می‌کند.